پیاز خوراکی،( Allium cepa L ) یکی از قدیمی ترین سبزیها در دنیا و ایران است که خاستگاه آن در ایران و افغانستان ذکر کرده‌اند.

 این محصول سه هزار سال قبل از میلاد مسیح در مصر کشت می‌شده است و بر اساس برخی اسناد کارگرانی که در ساختن اهرام مصر فعالیت می‌کرده‌اند از پیاز به عنوان غذای اصلی استفاده می‌کردند. پیاز به خانواده آلیاسه (Alliaceae) متعلق است و گیاهی است دو ساله با رشد بوته‌ای ضعیف، برگ‌های استوانه‌ای شکل توخالی که در سال اول با توجه به طول روز مورد نیاز خود تشکیل سوخ (Bulb) داده و در سال دوم با کشت سوخها و پس از ظهور ساقه(های) گل دهنده و چترها تولید بذر می‌نماید. مهم‌ترین فاکتورهای محیطی موثر در تشکیل سوخ درجه حرارت و طول روز است و بر این اساس ارقام پیاز به سه گروه شامل ارقام روز بلند، روز متوسط و روز کوتاه تقسیم بندی می‌شوند. اهمیت این موضوع در تعیین زمان مناسب کاشت است به طور مثال برای کاشت ارقام روز بلند مانند قرمز آذرشهر به طور معمول فروردین ماه اقدام به کاشت می‌شود.

این محصول از نظر ارزش غذایی به دلیل دارا بودن قندها، ویتامین‌ها به ویژه و ویتامین ث، مواد معدنی بخصوص کلسیم، فسفر و پتاسیم دارای اهمیت است. از سوی دیگر به دلیل داشتن مواد آنتی بیوتیک پیاز از جنبه دارویی پراهمیت است به گونه‌ای که این محصول می‌تواند با تقویت سیستم دفاعی بدن در پیشگیری از بیماری‌ها موثر باشد.

عموماً، پیاز به بخشی از گیاه اطلاق می شود که هر گیاهی از طبقه آلیوم ها دارای آن است. اما معمولاً منظور از پیاز، گیاه تند مزه ای است که بوی تندی هم دارد و در تهیه انواع غذاها به عنوان نوعی ماده ی طعم دهنده از آن استفاده می کنیم.

به کرات مشاهده شده که هرچه پوست پیاز، زیادتر و کلفت تر باشد، زمستان طولانی تر و سخت تر خواهد بود. این امر نشان دهنده این است که طبیعت برای حفظ گیاه پیاز از سرمای سخت زمستان، از پوشش های ضخیم برای پوشاندن پیاز استفاده می نماید.

پیاز یکی از قدیمی ترین گیاهان زراعی بوده که از هزاران سال قبل، به عنوان طعم دهنده ی غذاها و همچنین دارو از آن استفاده می شده است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: